Doe het goede en zie niet om

Een dagje Maastricht… Parkeren aan de rand van de stad, door het park de stad in, een inkijkje in een oude bakkerij en maalderij, langs de Jeker. Een mooie en indrukwekkende Onze Lieve Vrouwe Kerk, lekker shoppen, lunchen, kortom, genieten van het goede leven.

En daar midden in ons verdiept in de heiligdomsvaart ” Doe het goede en zie niet om”. Eens in de 7 jaar worden de relieken van Sint Servaas getoond aan de stad.

Servaas, Servatius, Aravatius of Sarbatios was bisschop van Maastricht, overleed in 384. Wat een wereldreiziger was die man, of Europa reiziger beter gezegd. Allerlei verhalen doen over hem de ronde. Hagiografien, ofwel heiligenlevens zijn dat, verhalen over het leven van een heilige die bewondering uitdrukken, laten zien dat zo iemand ook voor ons nog inspirerend kan zijn, verhalen die een boodschap over brengen waarin feit en fictie door elkaar heen lopen.

Zo gaat over Servaas het verhaal de ronde dat hij in zijn eigen taal predikte en de sacramenten bediende en dat iedereen hem verstond in zijn moedertaal. Wanneer hij echter over wereldlijke zaken sprak, vond dit wonder niet plaats, dan verstond geen mens hem. Tongentaal toen? Is het zoals Peter Halldorf in Vol van de Geest zegt

Als de Geest in ons even blaast, gebeurt er iets in de verhouding tot onze medemensen. We beginnen elkaar te verstaan.

Peter Halldorf

Dat zou dan zakelijk ook wel praktisch zijn geweest, holistisch mens als ik ben. ;-). Doe het goede en zie niet om, dat is dit jaar het thema van de heiligdomsvaart.

Goed doen zonder te verwachten dat je er iets voor terugkrijgt. Dat heeft de Vader met ons gedaan en wij moeten hetzelfde doen. Doe het goede en voorwaarts.

Paus Franciscus

Doe het goede, dat snap ik nog wel. Zie niet om- als het om de vrouw van Lot gaat, dan is ook dat te begrijpen. Loslaten van dingen die niet goed voor je zijn. Maar loslaten, niet omzien, niet terug kijken als het gaat om onrecht, of om zaken die ik als onrecht beschouw, dat wringt. Als andere mensen pijn gedaan wordt, het liefst wordt ik dan bloedlink, maar is dat handig en verstandig? Opkomen tegen onrecht is nodig, zeker als mensen dat zelf niet kunnen, geen stem hebben. Maar is dat terugkijken? Of juist onrecht in het gezicht kijken? De realiteit onder ogen zien en kiezen voor ‘doe het goede’, dat is dan soms al ingewikkeld genoeg. Zoeken om elkaar te verstaan.

Dan is het fijn een labyrint te kunnen lopen, worstelend met die vraag, lopend naar binnen, het centrum, God ontmoetend.

foto: Maastricht, voorjaar 2018

Blog uit 2018 van Kloostertijd