Leven met open handen
Vanavond zaten we even na te praten na het avondgebed: wat is er blijvend in deze tijd van verandering? Jan-Henk zei: volgend jaar is Stadsklooster Arnhem er al 10 jaar. Iets blijvends dus. In ieder geval voor nu. In een blog van bijna 10 jaar geleden schreef ik over het verlangen naar een plek voor Stadsklooster Arnhem en het zoekproces met open handen hierin. De dynamieken in open zoek processen blijven herkenbaar. In ieder geval voor mij. Voor jou ook?
Soms heb je van die dagen, je bent er klaar voor, vol verwachting, een diepe inademing, zien wat komen gaat! Zo'n dag was vandaag, een dag vrij, een dag met een open agenda, laat maar kijken wat er komt! Veel dromen en ideeën en tegelijkertijd een gevoel van wanneer gaat er wat gebeuren? Wat kan ik doen, of wat moet ik laten?
Een dag met een goede start om samen met anderen de dag te starten met het ochtendgebed van de Northumbria community, een mooie wekelijks start op de maandagen! Vervolgens een rustige ochtend de tijd om buiten te lezen, te bidden en te schrijven. En dan lees ik weer zo'n gebed van Stephen Cherry:
Volheid van leven
Geef me, vandaag,
Adem vol van uw geest
Oog voor schoonheid
Stappen vol vreugde
Een mond vol lof
En handen vol van niets
Dan het verlangen uw wil te doen.
Stephen Cherry
Ik voel het dan bruisen, ik voel een verlangen naar nieuwe dingen, voel de behoefte om dingen vast te pakken, stappen vol vreugde te zetten, plannen concreet te maken, op mijn todo list te zetten en dat doe ik dan maar vrolijk. Een paar mailtjes en belletjes om het een en ander voor elkaar te krijgen en dan worden de dromen groter... en tegelijk is daar dan die laatste zin: handen vol van niets... Dat is dan het lastigste die handen vol van niets. Open handen in plaats van handen die vastgrijpen wat niet vast te pakken is. Open handen waarin ik mag loslaten wat ik gedaan heb; overgeven omdat ik heb gedaan wat ik kon, om zo uit te zien naar wat komen gaat, te ontvangen wat komt, te wachten...
Dat is het gevoel wat ik heb in het bezig zijn rond het Stadsklooster Arnhem, vooral in het zoeken naar een plek. Een plek die tastbaar is en min of meer vast te pakken. Met ons gezamenlijk gebedsritme is dat anders, minder tastbaar en toch concreet, het is iets wat mag groeien. Een tastbare plek met bouwstenen op de groei is niet te vinden ;-) We zien mensen zich aansluiten vanuit een gezamenlijk verlangen of ontdekken dat het toch niet iets voor hen is, ook dat gaat organisch en is in beweging. Spannend wat er de komende zomer gaat gebeuren.
Durf ik hierin mijn handen vol te laten zijn van niets dan het verlangen Gods wil te doen? Dat is spannend en betekent elke keer opnieuw met open handen leven.